ขอบบคุณภาพจาก https://www.bangkokbiznews.com/news/detail/829210
หนังสือพิมพ์เดลินิวส์ ฉบับวันพุธที่ 26 พฤศจิกายน 2557
พุธที่แล้วผมผมเล่าให้ฟังว่าคนเวียดนามเขาชอบบีบแตรปิ๊นปิ๊นกันมาก แต่การบีบแตรของคนที่นั่นเขาถือเป็นการทักทาย กัน ไม่ได้เป็นการไล่หรือขอทางแบบที่คนไทยเราคิดกัน พุธนี้ผมจะเล่าถึงวิธีคิดเกี่ยวกับบีบแตรที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ของคนสปป.ลาว เพราะที่นั่นเขาไม่นิยมบีบแตรกันเพราะเขาถือว่าคนบีบแตร “ปิ๊นๆ” คือ “คนใจฮ้าย บีบแล้วจะซังกัน” ครับ คนสปป. ลาวเขาบอกใครบีบแตรคือคนใจร้าย อย่าบีบแตรเลย เพราะบีบแตรแล้วจะทำให้ชังกัน
เพราะมีชีวิตที่น่ารักแบบ “สโลว์ไลฟ์” คนสปป.ลาว เขาเลยรู้สึกว่าชีวิตที่รีบร้อนเร่งรีบเป็นชีวิตที่ไม่น่ารื่นรมย์ ไม่เห็นต้องรีบ ตอนผมไปทำรายการโทรทัศน์ที่นั่น มีอยู่วันหนึ่งผมและทีมงานกำลังรีบๆ จะไปสัมภาษณ์ผู้ใหญ่ ท่านหนึ่งของสปป.ลาว พอรถผ่านร้านอาหารก็แวะทานอาหารกลางวัน ตั้งใจจะทานแบบเร็วๆก็เลยถามพนักงานว่า อะไรได้เร็วที่สุด พนักงานเขาก็บอกว่า “กระเพราไก่ไข่ดาว” ทีมงานทั้ง 7 คนก็เลยสั่งเหมือนๆกันทั้ง 7 จาน รอครับ ต้องรอ เพราะที่นั่นเขาค่อยๆทำ พวกเราต้องรอ “กระเพราไก่ไข่ดาว” 20 กว่านาทีเลย นานมากในความรู้สึกของเรา พอถามพนักงานว่า “ทำไมช้าจัง” พนักงานก็บอกว่า “ไม่ช้านะ ปรกติ” แล้วถามผมกลับว่า “รีบมากเหรอ” พอตอบว่า “รีบ” พนักงานคนเดิมก็ถามผมว่า “รีบแล้ว ทำไมเพิ่งมา ไม่มาเนิ่นๆ” “เงิบ” ครับรู้สึกเงิบไปเลย ก็จริงของเขาถ้ารีบทำไมไม่มา เสียแต่เนิ่นๆ
เวลาขับรถก็เหมือนกัน คนสปป.ลาวเขาก็ไม่รีบและไม่ชอบบีบแตรถ้าไม่จำเป็น มีอยู่คืนหนึ่งผมและทีมงานออกไปถ่ายทำ บรรยากาศแหล่งพักผ่อนหย่อนใจกลางกรุงเวียงจันทร์ชื่อ “เซ็นเตอร์พ้อยท์” ซึ่งเป็นที่ที่คนนิยมมาทานอาหารอร่อยๆ หนุ่มสาวมานั่งดื่มน้ำผลไม้ปั่นกัน บรรยากาศคล้ายๆตลาดนัดกลางคืนของไทยแต่เล็กกว่าเท่านั้น
แม้ว่าจะเป็นบริเวณที่รถติดมากๆ ติดเหมือนบริเวณที่ติดมากๆของกรุงเทพเลยทีเดียว ตอนที่ถ่ายทำอยู่ผมสังเกตเห็นรถเก๋ง คันหนึ่งขับมาจอดกลางสี่แยกแล้วก็มีคนลงจากรถลงมาซื้อขนมรถติดยาวเลยทีเดียว คันที่ติดถัดจากคันที่จอดซื้อขนม ก็เห็นนะครับว่าคันหน้าจอดซื้อขนมแต่ก็ “ใจเย็น” มากพอที่จะนั่งรอเฉยๆ รอจนคนนั้นซื้อขนมเสร็จเดินกลับมาขึ้นรถ แล้วต่างคนก็ออกรถไปโดยไม่มีใครบีบแตร น่าอะเมซิ่งมาก
ผมเองตอนนั้นยังไม่ปักใจเชื่อว่าคนสปป.ลาวจะใจเย็นและใจดีขนาดนั้น ก็เลยอยาก “ลองใจ” เขาดู ผมจัดการซ่อน ไมค์โครโฟนไว้ในเสื้อและให้ทีมกล้องแอบถ่ายออกมาจากในรถ พอเวียนรถกลับมาอีกที ผมก็ให้รถตู้ของเราจอดขวาง ทางคันอื่นไว้แล้วผมก็ลงไปซื้อขนมบ้าง ลงไปแล้วก็ค่อยๆเลือกขนมซื้อขนม ชวนแม่ค้าพูดคุย ตาก็แอบมองที่รถตู้ของ เราซึ่งก็เห็นรถข้างหลังติดกันยาว คันที่จอดอยู่ติดกับคันของเราก็เห็นนะครับว่าคันหน้าจอดรถเพื่อลงไปซื้อขนม แต่เขาก็นั่งใจเย็น รอๆๆ โดยไม่บีบแตรไล่รถเราเลย
น่ารักนะครับคนสปป.ลาว เขามีวิถีชีวิตที่น่าอะเมซิ่งมาก ผมถามคนขับรถของเราว่าทำไมคันหลังไม่บีบแตรไล่เราล่ะ คนขับรถตอบว่า “ใครจะมาแถวนี้ก็ต้องรู้สิว่ารถมันติด คนมาก็มาซื้ออาหารซื้อขนม ที่จอดก็หายาก จะซื้อของต้องใช้วิธี จอดรถแล้วลงไปซื้อของแบบนี้ล่ะ รอนิดรอหน่อยไม่เห็นจะเป็นอะไร จะรีบไปไหน จะบีบแตรให้ชังกันทำไม?”
น่าอะเมซิ่งดีมั้ยครับ เพื่อนบ้านเราแท้ๆ พูดภาษาคล้ายๆกัน อาหารทานคล้ายๆกัน ประเพณีวัฒนธรรมก็คล้ายๆกัน แต่วิธี คิดในวันนี้ต่างกันโดยสิ้นเชิง ผมก็ได้แต่เตือนเพื่อนสปป.ลาว ว่าจอดรถกลางถนนซื้อของได้แต่ในสปป.ลาวเท่านั้นนะ ห้ามมาทำในกรุงเทพเป็นอันขาด เพื่อนถามว่า “ทำไม? คนไทยจะบีบแตร ปิ๊นๆ ไล่มากเลยเหรอ?”
ผมบอก “ปิ๊นๆ ไม่น่ากลัวเท่า ปั้งปั้ง” คือคนไทยอาจจะไม่แค่บีบแตรไล่เท่านั้นแต่อาจจะคว้าปืนลงมาไล่ยิงเอาได้เลยทีเดียว
