สปป.ลาว หรือชื่อเต็มๆ ที่เป็นทางการคือสาธาณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาวนั้นมีชายแดนติดกับไทย เราเกือบๆ 1,800 กิโลเมตร แต่กลับให้ความสำคัญกับไทยน้อยกว่าอีก 4 ประเทศที่เหลือที่มีชายแดนติดกัน คือสปป.ลาวเขาให้ความสำคัญกับประเทศเพื่อนบ้านตามลำดับนี้นะครับคือ เวียดนาม จีน พม่า เขมร และไทยมาอันดับท้ายสุด
น่าประหลาดใจใช่มั้ยครับ สองประเทศที่มีชายแดนติดกันยาวเหยียด พูดจากันก็เข้าใจแบบไม่ต้องใช้ล่าม แถมอาหารการกินและวัฒนธรรมก็ยังคล้ายคลึงกันมากๆ แต่ในสายตารัฐบาล สปป.ลาว กลับให้ความสำคัญกับ ไทยน้อยที่สุด
เรื่องนี้สรุปสั้นๆง่ายๆ “ไทยเราทำตัวเราเองครับ” เพราะผมได้พูดคุยกับนักธุรกิจทั้งลาวและไทยที่มาทำมาค้าขาย ใน สปป.ลาว ก็เลยได้รู้ถึงความกังวลลึกๆในใจของคนลาวว่า เขากังวลว่าคนไทยเวลามาค้าขายกับสปป.ลาว ก็มัก จะมาเอาเปรียบเขา และคนลาวเขา ก็ยังไม่ชอบที่คนไทยมักจะคอยดูถูกและล้อเลียนเขาอยู่เรื่อยๆ
ผมว่าไม่แปลกนะครับที่คนลาวจะกังวลใจและรู้สึกเช่นนั้น เพราะจริงๆแล้วในอดีตที่ผ่านมานักธุรกิจไทย หลายคนก็มาเอาเปรียบเขาจริง และคนไทยอีกจำนวนมากก็ล้อเลียนเขาจริงๆ ซึ่งผมคิดว่ามันอาจจะเริ่มตั้งแต่ การปลูกฝังแบบผิดๆในสมัยเรายังเรียน หนังสือจนมาถึงชีวิตประจำวันที่เราได้ดูคณะตลกทั้งหลายที่ชอบเอา ตลกภาษาอีสานปนภาษาลาวมาใช้ จนฝังเข้าไปใน หัวของคนไทยส่วนมากว่า สปป.ลาวและคนลาวด้อยกว่า คนไทย ภาษาลาวก็เลยกลายเป็นภาษาที่ตลกในความคิดของคนไทย
เพื่อนนักธุรกิจคนลาวบ่นกับผมตรงๆว่า คนไทยไปเอาศัพท์บ้าๆบอๆมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ แล้วก็มาสร้าง จินตนาการว่าเป็นภาษาลาว คนลาวพูดกันแบบนี้ แล้วก็เอามาล้อกันเป็นวรรคเป็นเวร พวกเขาโกรธนะครับ เช่น “แอร์โฮสเตส” ก็บอกว่า ภาษาลาวเรียก “นางบำเรอกำปั่นเหาะ” หรืออย่าง “รถไฟ” ก็บอกว่าภาษาลาวเรียก “ห้องแถวไหล” เขาบอกว่าคนลาวเขาไม่เคย พูดกันแบบนั้น แล้วทำไมคนไทยถึงได้เอามาล้อ
หรือตอนที่คนไทยทำหนังล้อเลียนทีมฟุตบอลของลาวว่าจะไปบอลโลก ผู้ใหญ่ของ สปป.ลาวถึงกับถาม ผู้ใหญ่ฝ่ายไทยว่า คุณคิดว่าคนลาวโง่นักหรือ? ถ้าเป็นผมยืนอยู่ตรงนั้นนี่สงสัยว่าต้องมีฆ่าตัวตายเพราะอายเขาแน่ๆ
น่าเศร้าใจมากนะครับเพราะแทนที่ไทยกับ สปป.ลาวซึ่งเป็นประเทศเพื่อนบ้านที่ควรจะรักและผูกพันธ์กันที่สุด แต่คนทั้งสองชาตินี้รักกันน้อยกว่าที่ควรจะเป็น
ลองไปถามเด็กไทยที่เรียนหนังสือในระบบการเรียนการสอนแบบไทยๆจนจบปริญญาตรี และไม่เคยไปเที่ยวไป สัมผัสประเทศเพื่อนบ้านของเราดูสิครับว่าพวกเขารู้สึกอย่างไรกับเพื่อนบ้านเรา ผมว่าแทบจะร้อยทั้งร้อย ไม่ค่อยจะรักเพื่อนบ้าน เผลอๆยังออกแนวเหยียดๆ และดูแคลนเพื่อนบ้านด้วยซ้ำไป
ถึงเวลาแล้วครับที่คนไทยเราต้องเปลี่ยนวิธีคิดเกี่ยวกับ สปป.ลาวและคนลาวใหม่ทั้งหมด เริ่มกันตั้งแต่หลักสูตร การเรียนการสอนประวัติศาสตร์จะต้องเปลี่ยนใหม่ให้หมด หลักสูตรใหม่นั้นเมื่อเรียนจบ แล้วควรจะทำให้ นักเรียนไทยนอกจากจะมีความรู้เรื่องประวัติศาสตร์อย่างรอบด้านแล้วก็ควรจะรัก และเข้าใจเพื่อนบ้านทุกประเทศคุณครูที่สอนเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ต้องถูกพาไปเรียนรู้ประวัติศาสตร์ จากมุมของเพื่อนบ้านและควรเรียนรู้ ขนบธรรมเนียมประเพณีและวัฒนธรรม รวมถึงวิธีคิดของเพื่อนบ้านทุกประเทศโดยเฉพาะคนลาว เพื่อจะได้กลับ มาถ่ายทอดอย่างถูกต้องและลึกซึ้ง
คณะตลกทั้งหลายก็ควรจะถูกพาศึกษาวิถีชีวิตและวิธีคิดของคนลาว จะได้รู้ว่าความสนุกของพวกเรานั้นมันอยู่บน ความรู้สึกเสียใจและน้อยใจของเพื่อนบ้านเรา ผมไปสัมผัสมาแล้วและผมมั่นใจว่าถ้าคนไทยเราได้รู้จักและได้ สัมผัสกับคนลาวแบบลึกๆ แล้ว คนไทยทุกคนต้องรักคนลาวและจะไม่อยากจะเอาไปเอาเปรียบและไม่อยากจะ ไปล้อเลียนเขา
ที่ สปป.ลาว นั้นคนลาวส่วนมากชอบดูทีวีเมืองไทยนะครับ ดูหมดตั้งแต่ข่าวสารการเมืองจนถึงละคร เพราะฉะนั้นคนลาวเขาจึงรู้จักคนไทยและเหตุการณ์บ้านเมืองของไทยเราดีมากๆ ในขณะที่คนไทยเรา ไม่ค่อยรู้เรื่อง สปป.ลาวและคนลาวเลย คือเป็นเพื่อนบ้านกันแบบ “เขารู้เราแต่เราไม่รู้เขา” ล่าสุดที่ผมไป สปป.ลาวมา พอเจ้าของร้านลาบเจ้าอร่อยรู้ว่าผมเป็นคนไทยเท่านั้นเอง ถึงกับมาขอนั่งคุยการเมืองไทยแบบ เจาะลึกกับผมชนิดไม่ลุกไปบริการลูกค้าโต๊ะอื่นเลยทีเดียว รู้จักหมดเลยครับ สุเทพ ทักษิณ ยิ่งลักษณ์ ฯลฯ
ถ้าผมจะบอกว่า สปป.ลาวเขากำลังพัฒนาประเทศอย่างมีระบบและมียุทธศาสตร์กว่าไทย หลายท่านอาจจะยัง ไม่เชื่อ งั้นเราลองมาทำความรู้จัก สปป.ลาวกันซักหน่อยก่อนนะครับ วันนี้สปป.ลาวมีประชากรราวๆ 6 ล้านคน และมีรายได้เฉลี่ยคนละประมาณ 46,300 บาทต่อปีต่ำกว่าคนเวียดนาม ที่มีรายได้ปีละ 48,900 บาทแต่ยังสูงกว่า คนกัมพูชาที่มีรายได้ต่อปีคนละ 29,900 บาทและคนพม่าที่มีรายได้ต่อปี คนละ 26,720 บาท สปป.ลาวตั้งเป้าที่ จะต้องพัฒนาประเทศให้หลุดพ้นจากการเป็นประเทศที่พัฒนาน้อยที่สุดภายในปี พ.ศ. 2563 ซึ่งการจะหลุดพ้นได้ นั้น มีสามเรื่องใหญ่ๆที่จะต้องทำให้ได้คือ หนึ่ง ต้องแก้ไขความอ่อนแอทางด้านทรัพยากรมนุษย์ สอง ต้องแก้ไขความอ่อนแอทางเศรษฐกิจ และ สาม ต้องทำให้รายได้เฉลี่ยสามปีของคนลาว มากกว่า 1,086 ดอลล่าร์สหรัฐ หรือ 35,838 บาท (คำนวณที่ 33 บาทต่อ 1 ดอลล่าร์ฯ) ถ้าวัดเฉพาะรายได้เฉลี่ยของคนลาว วันนี้ต้องถือว่าสูงเกินค่าเฉลี่ยไปแล้วครับ เพราะในช่วงปีพ.ศ. 2553-2556 รายได้เฉลี่ยของคนลาวอยู่ที่ 41,877 บาทเกินเป้าไปแล้ว จึงเหลือเพียงเรื่องที่หนึ่งและสองซึ่งจะต้องแก้ไขให้ได้ครับ
ที่ สปป.ลาวเขาก็มีแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ แต่ละฉบับมีระยะเวลา 5 ปีเหมือนเมืองไทยเราครับ ตอนนี้อยู่ระหว่างการใช้แผนฯฉบับที่ 7 (2554-2558) ซึ่งในแผนฉบับนี้เขาให้ความสำคัญกับการลงทุนและ การพัฒนาอุตสาหกรรมให้ทันสมัย และตั้งเป้า ให้เศรษฐกิจขยายตัวปีละ 8 เปอร์เซ็นต์ ซึ่งจะทำให้คนลาวมี รายได้คนละ 1,700 ดอลล่าร์สหรัฐหรือราวๆ 56,100 บาทเมื่อถึงปี 2558 เพื่อให้บรรลุเป้าดังกล่าว เขาวางแผน จะลงทุนประมาณ 508,000 ล้านบาทโดยเงินเกือบ 80 เปอร์เซ็นต์จะมาจากเงิน ช่วยเหลือของต่างประเทศและ การลงทุนจากต่างประเทศ ส่วนที่เหลือ สปป.ลาวจะใช้เงินงบประมาณและการกู้ ธนาคารอย่างละเท่าๆกันคือ 10 เปอร์เซ็นต์ พูดง่ายๆคือ รัฐบาล สปป.ลาวกำลังเน้นการใช้เงินต่างชาติมาพัฒนาประเทศนั่นเอง
ในแผนฯฉบับที่ 7 นี้ สปป.ลาวเขาตั้งเป้าไว้ว่าภาคเกษตรกรรมจะเติบโตปีละ 3.2 เปอร์เซ็นต์และสร้างงานได้ 210,000 ตำแหน่ง ภาคอุตสาหกรรมจะเติบโตปีละ 15 เปอร์เซ็นต์และสร้างงานได้ 14,000 ตำแหน่งและ ภาคบริการจะเติบโตปีละ 6.5 เปอร์เซ็นต์และสร้างงานได้ 53,000 ตำแหน่ง และเมื่อสิ้นสุดแผนฯ 7 โครงสร้าง GDP ของเขาจะมีสัดส่วนดังนี้ ภาคอุตสาหกรรม 39 เปอร์เซ็นต์ ภาคบริการ 38 เปอร์เซ็นต์และภาคเกษตรกรรม 23 เปอร์เซ็นต์ แม้ว่าต้องการจะเปลี่ยนประเทศให้เป็นประเทศอุตสาหกรรมและทันสมัย แต่เขาก็ยังเน้น ให้การพัฒนานี้เป็นการพัฒนาที่ยั่งยืน โดยตั้งเป้าจะให้มีการพัฒนาทางสังคมและวัฒนธรรมให้ควบคู่ไปกับ การพัฒนาเศรษฐกิจ และสิ่งแวดล้อมจะต้องได้รับการดูแลรักษาอย่างดี
ที่น่าอะเมซซิ่งก็คือแม้สปป.ลาวจะเริ่มมีแผนฯ ช้ากว่าไทย แต่นาทีนี้เป้าหมายเขาชัดและทำได้เข้าเป้าเสียด้วย ส่วนไทยเรายังคลำเป้ากันอยู่เลยครับ
